کشت گلرنگ در دیم زارهای شهرستان بهار
تاریخ انتشار: ۱۷ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۶۸۳۶۰
به گزارش خبرگزاری مهر، عبدالحسین اکبری با بیان اینکه گلرنگ علاوه بر کاملینا، گیاهان دارویی، گندم و جو و … یکی دیگر از محصولات مشمول حمایتهای طرح جهش تولید در دیمزار هاست اظهار کرد: سطح زیر کشت این محصول نسبت به سال گذشته افزایش یافته است.
اکبری عنوان کرد: ارقام فرامان و گلدشت بمنظور کشت در شرایط دیم در این شهرستان در نظر گرفته شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
مدیر جهاد کشاورزی بهار تصریح کرد: تغییر الگوی کشت و لزوم توسعه کاشت گیاهان کم آب بر، این گیاه را در زمره گیاهان قابل کشت در دیم زارها قرار داده است و کشت آن در اراضی کم بازده و دیم مورد توجه قرار گرفته است.
وی بیان کرد: گیاه روغنی گلرنگ بدلیل داشتن دوره رشد کوتاه و عمق ریشه زیاد، مقاوم به کم آبی و به شرایط آب و هوایی این منطقه سازگار است و باعث بهبود بافت خاک شده و در تناوب با غلات دیم باعث اختلال در چرخه زندگی آفات، بیماریها و علفهای هرز میشود.
کد خبر 5747963منبع: مهر
کلیدواژه: جهادکشاورزی همدان عبدالحسین اکبری شهرستان بهار نوروز 1402 بوشهر کرمانشاه گردشگری مسافران نوروزی گرگان شهدای مدافع حرم ماه مبارك رمضان سفرهای نوروزی نوروز روز طبیعت گلستان رمضان 1402 تبریز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۶۸۳۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
انسانها قبل از عصر کشاورزی چه میخوردند؟
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا، پژوهشگران در آلمان برای تحقیق خود نشانههای شیمیایی موجود در استخوانها و دندانهای مختلف بهجا مانده از هفت نفر مربوط به حدود ۱۵ هزار سال پیش در غاری در خارج از روستای تافورالت در شمال شرقی مراکش را مورد بررسی قرار دادند.
تجزیه و تحلیل این بقایا وجود عناصری نظیر کربن، نیتروژن، روی، گوگرد و استرانسیم را ثابت کرد که نشاندهنده نوع و مقدار گیاهان و گوشت مصرفی آنها بود.
بقایای گیاهان خوراکی وحشی مختلف از جمله بلوط شیرین، دانه کاج، پسته، جو دوسر و حبوبات در بقایای این انسانها یافت شد. دانشمندان میگویند وعده غذایی اصلی این انسانها، بر اساس بقایای استخوانی کشف شده در غار، گونهای حیوانی به نام «گوسفند بربری» بوده است.
موبتهج، محقق باستانشناسی در موسسه ماکس پلانک آلمان و نویسنده اصلی این مطالعه، میگوید: «تصور غالب این بوده است که رژیم غذایی شکارچیان عمدتاً از پروتئینهای حیوانی تشکیل شده است. با این حال، شواهد تازه به دست آمده نشان میدهد که گیاهان بخش بزرگی از منوی غذایی شکارچیان را تشکیل میدادهاند.»
بکلرویا ژائوئن، باستان ژئوشیمیدان در موسسه تحقیقات ملی فرانسه و یکی از نویسندگان مطالعه، در این باره گفت: «این مهم است زیرا نشان میدهد که احتمالاً چندین اجتماع انسانی در جهان قبل از توسعه کشاورزی شروع به گنجاندن مقدار قابل توجهی از گیاهان در رژیم غذایی خود کرده بودند.»
بقایای استخوانی یافتشده متعلق به انسانهای فرهنگ باستانی ایبروماوروسی بودند، شکارچیانی که از حدود ۲۵ تا ۱۱ هزار سال پیش در بخش هایی از مراکش و لیبی زندگی می کردند. شواهد نشان میدهد که غار به عنوان محل زندگی و دفن آنها بوده است.
به گفته محققان این افراد در بخش زیادی از سال از غار استفاده میکردند، امری که نشاندهنده سبک زندگی کمتحرکتر آنها و پرسه زدن کمترشان در طبیعت برای جستجوی منابع است.
حفرههای دندانی این انسانها که بیانگر مصرف گونههای گیاهی نشاستهای است همچنین نشان میدهد آنها از گیاهان وحشی که در فصول مختلف سال میرسیدهاند استفاده میکردند.
پژوهشگران دریافتند ایبروماوروسیها فقط از گیاهان وحشی تغذیه میکردهاند. آنها هرگز کشاورزی را توسعه ندادند و این تحول بزرگ بشری نسبتاً دیر به شمال آفریقا آمد.
محققان با مقایسه ترکیب شیمیایی دندان دو نوزاد یافتشده، به تغییراتی در رژیم غذایی نوزاد در طول زمان پی بردهاند. آنان میگویند شواهد حاکی از مصرف غذاهای جامد در حدود ۱۲ ماهگی بود، به طوری که نوزادان زودتر از حد انتظار برای یک جامعه قبل از کشاورزی از شیر گرفته شده بودند.
انتهای پیام/